Tajemnica przedsiębiorstwa

Tomasz Marek
Adwokat dr Tomasz Marek

Przy prowadzeniu sprawy staram się zawsze uwzględnić całokształt okoliczności. Poszukuję dla Klienta takich rozwiązań, które pozwolą na szybkie osiągnięcie zakładanego celu.

Truizmem wydaje się stwierdzenie, że wiedza oraz informacja stanowi szczególnie w obecnych czasach o sile firmy. Nie ma przypadku w stwierdzeniu, że pewne informacje są na wagę złota. Ustawodawca zdaje sobie z tego sprawę, dlatego też w zakresie ochrony informacji niejawnych od wielu lat funkcjonują w polskim porządku prawnym przepisy, które umożliwiają ochronę sekretów przedsiębiorstwa. Jedna z najważniejszych regulacji tego typu dotyczy ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa i została zawarta w przepisach o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Spis treści

Czym jest tajemnica przedsiębiorstwa?

Definicja pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa została zawarta w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z dnia 16 kwietnia 1993 r. („u.z.n.k.”).

Zgodnie z art. 11 ust. 2 u.z.n.k.:

„Przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, które jako całość lub w szczególnym zestawieniu i zbiorze ich elementów nie są powszechnie znane osobom zwykle zajmującym się tym rodzajem informacji albo nie są łatwo dostępne dla takich osób, o ile uprawniony do korzystania z informacji lub rozporządzania nimi podjął, przy zachowaniu należytej staranności, działania w celu utrzymania ich w poufności.”

Przedmiotowa regulacja wskazuje zatem jakie rodzaje informacji stanowią desygnat pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa. 

Mianowicie, pierwszą przesłanką kwalifikacji informacji jako tajemnicy przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest konieczność posiadania przez daną informację wartości gospodarczej. Sformułowanie „inne informacje posiadające wartość gospodarczą” przesądza bowiem o tym, że definicja legalna tajemnicy przedsiębiorstwa ma charakter otwarty w tym znaczeniu, że jeżeli dana informacja posiada wartość gospodarczą, to podlega ona ochronie na gruncie wskazanej regulacji niezależnie od tego jakiego rodzaju wiedza kryje się pod konkretną informacją. Jednocześnie, warto pamiętać, że informacje techniczne, technologiczne oraz organizacyjne stanowią rodzaje informacji, które w praktyce obrotu gospodarczego najczęściej podlegają ochronie jako składniki tajemnicy przedsiębiorstwa.

Przykładami chronionych wiadomości są w szczególności następujące informacje posiadające wartość gospodarczą:

  • sposoby produkcji
  • niechronione jeszcze prawami wyłącznymi (przed ich publikacją) wynalazki, wzory użytkowe lub zdobnicze
  • struktura przepływu dokumentów
  • sposób kalkulacji i ustalania cen
  • zasady finansowania działalności
  • wyniki nieudanych eksperymentów przeprowadzanych w przedsiębiorstwie
  • sposób organizacji i dystrybucji towarów
  • metody podejmowania decyzji w spółce
  • lista kontrahentów
  • wysokość rezerwy finansowej na konkretny rok
  • dane obrazujące wielkość produkcji i sprzedaży

Co ważne, w orzecznictwie przyjmuje się, że aby dana informacja mogła stanowić desygnat pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa, to wystarczy, aby posiadała ona chociażby minimalną wartość gospodarczą dla konkretnego przedsiębiorcy. 

Zgodnie z orzeczeniem NSA z dnia 11.1.2017 r., sygn. akt II GSK/WA 3487/15:

„Wartość gospodarczą posiadają dla przedsiębiorcy te dane, które świadczą o prowadzonej przez firmę polityce finansowej, obrazują jej zobowiązania względem kontrahentów, dotyczą wierzytelności, odnoszą się do inwestycji czy oszczędności. Wartość gospodarczą mają więc wszelkie informacje, jakie dotyczą szeroko rozumianego gospodarowania przez firmę jej mieniem, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Informacje te ze względu na swój charakter nie powinny być udostępniane podmiotom konkurencyjnym, ponieważ mogą stanowić dla nich źródło informacji o charakterze biznesowym, a ich ujawnienie mogłoby narazić spółki na straty. Wystarczającą przesłanką dla uznania pewnych danych za objętych tajemnicą przedsiębiorstwa jest to, że mają one wartość gospodarczą dla przedsiębiorcy, który podjął kroki w celu utajnienia tych danych.

Dokonywanie oceny tego, czy konkretna informacja posiada wartość gospodarczą, powinno sprowadzać się przede wszystkim do odpowiedzi na pytanie, czy posiadanie takiej wiadomości przez konkurenta mogłoby pomóc mu w zwiększeniu jego przychodów lub w zaoszczędzeniu kosztów prowadzonej działalności. Takie stanowisko jest również wyrażane w orzecznictwie KIO, gdzie wielokrotnie przywoływano wspomniane kryterium oceny. W szczególności, w wyroku z dnia 10.12.2019 r. (sygn. akt KIO 2376/19, SIP Legalis) KIO stwierdziła, iż:

„Informacje, aby mogły zostać uznane za tajemnicę przedsiębiorstwa muszą mieć wartość gospodarczą, tj. powzięcie tych informacji pozwoli innemu przedsiębiorcy zaoszczędzić wydatki lub zwiększyć zyski. Twierdzenie odwołującego o zagrożeniu przejęcia personelu przez konkurencję i związanym z tym ryzyku powinna zostać przez odwołującego przynajmniej uprawdopodobniona.” 

Należy wskazać, że aby informacja mogła zostać uznana za tajemnicę przedsiębiorstwa, to konieczne jest nie tylko posiadanie przez nią wartości gospodarczej (a zatem spełnienie przesłanki numer 1), lecz także to, aby zostały spełnione pozostałe dwie przesłanki wynikające z art. 11 ust. 2 u.z.n.k., a mianowicie poufność informacji (przesłanka nr 2) oraz podjęcie przez przedsiębiorcę działań zmierzających do zachowania informacji w poufności (przesłanka nr 3). Obie te przesłanki zostaną szerzej omówione w punkcie 2 niniejszego artykułu.

Należy pamiętać, że ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie wymaga uprzedniego utrwalenia przedmiotu tajemnicy jako przesłanki ochrony, jednakże ze względów dowodowych wskazane jest niewątpliwie posiadanie przed przedsiębiorcę jakiejkolwiek formy utrwalonej informacji, np. w postaci pliku elektronicznego.

Wreszcie, warto zauważyć, że w świetle nowej definicji tajemnicy przedsiębiorstwa, nie może budzić wątpliwości teza, że za tajemnicę przedsiębiorstwa można również uznać taki zbór informacji, które wprawdzie samodzielnie są znane specjalistom z danej dziedziny, jednakże zebranie ich w jednym zbiorze tworzy odrębną (dodaną) wartość gospodarczą. Taka teza jest również powszechnie akceptowana w doktrynie:

„Nowa definicja zawarta w art. 11 ust. 2 ZNKU wyraźnie potwierdza, w ślad za definicją ujętą w TRIPS oraz w dyrektywie 2016/943, że tajemnicą przedsiębiorstwa może być również zbiór informacji, które jakkolwiek samodzielnie są powszechnie znane osobom z danej branży, to jednak zebranie ich w określonym zestawieniu może tworzyć nową, wymierną wartość gospodarczą.” (vide Sz. Gogulski, J. Szwaja (w:) J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, Warszawa 2019, SIP Legalis)

Jak zastrzec tajemnicę przedsiębiorstwa?

Bardzo często pojawiającym się w praktyce pytaniem jest kwestia tego, w jaki sposób przedsiębiorca może zastrzec tajemnicę przedsiębiorstwa. Odpowiedź na przedmiotowe pytanie należy zacząć od spostrzeżenia, że dla kwalifikacji danej informacji jako tajemnicy przedsiębiorstwa kluczowe jest łączne spełnienie wszystkich wymagań (przesłanek) wyrażonych przez ustawodawcę w art. 11 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Pierwsza z tych przesłanek (tj. posiadanie chociażby minimalnej wartości gospodarczej) została omówiona powyżej, dlatego też poniżej zostaną omówione dwie pozostałe przesłanki. 

Trzeba jednocześnie już na wstępie podkreślić, że nie jest możliwe „zastrzeżenie” tajemnicy przedsiębiorstwa przez uzyskanie decyzji organu administracji publicznej czy też przez złożenie jakiegoś pisemnego oświadczenia przez przedsiębiorcę, którego dotyczy informacja. Istotne w tym kontekście jest bowiem wyłącznie to, czy w odniesieniu do danej informacji zostały spełnione przesłanki wyrażone w art. 11 ust. 2 u.z.n.k., tj.:

  1. posiadanie przez informację wartości gospodarczej 
  2. poufność
  3. podjęcie działań w celu zachowania informacji w poufności

Przesłanka nr 1 została omówiona powyżej, stąd też w tym miejscu zostaną przedstawione najważniejsze kwestie dotyczące przesłanki nr 2 oraz przesłanki nr 3. Przesłanki te niejako w sposób naturalny łączą się ze sobą, ponieważ spełnienie przesłanki poufności wymaga w praktyce w większości przypadków tego, aby przedsiębiorca podjął działania w celu zachowania informacji w tajemnicy. 

Poufność oznacza w tym przypadku, że dana informacja nie powinna być łatwo dostępna dla osób z danej branży. Tytułem przykładu, jeżeli konkretna informacja o wynikach eksperymentu medycznego jest dostępna wyłącznie w kilku fachowych czasopismach medycznych (a zatem jest ona trudno dostępna dla przeciętnej osoby, która nie ma nawet dostępu do tego typu drogich i specjalistycznych czasopism), to nie oznacza to w żadnym wypadku, że jest ona poufna w rozumieniu art. 11 ust. 2 u.z.n.k. Dla specjalisty w danej dziedzinie (lekarza, naukowca) jest ona bowiem łatwo dostępna. 

Co ważne, dana informacja może stanowić tajemnicę przedsiębiorstwa w wielu przedsiębiorstwach równocześnie, o ile jest ona cały czas informacją poufną, co do której przedsiębiorcy podjęli działania w celu zachowania jej w poufności. Wielość podmiotów uprawnionych nie stanowi zatem żadnej przeszkody dla objęcia konkretnej informacji ochroną. Oczywistym jest bowiem, że w praktyce obrotu gospodarczego pojawiają się sytuacje, gdy niezależnie od siebie różne podmioty pozyskują podobną wiedzę wynikającą np. z podobnych doświadczeń w prowadzeniu działalności w danej branży. 

W literaturze prawniczej wskazuje się, że stan tajemnicy ustaje wtedy, gdy

„informacja została ujawniona w taki sposób, że każdy zainteresowany może się z nią zapoznać bez uzyskania zgody „uprawnionego”, chociażby łączyło się to z pewnymi kosztami i trudnościami. Najczęstszymi sposobami wyjawienia tajemnicy są: publikacja (np. opis patentowy), publiczne wykłady lub wprowadzenie na rynek towaru, który pozwala na odkodowanie informacji w drodze tzw. reverse engineering lub dekompilacji”(vide Sz. Gogulski, J. Szwaja (w:) J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, Warszawa 2019, SIP Legalis)

Jeśli chodzi o trzecią z przesłanek kwalifikacji informacji jako tajemnicy przedsiębiorstwa, to należy w tym kontekście wskazać, że ustawodawca w jakikolwiek sposób nie sprecyzował tego, jakie działanie powinien podjąć przedsiębiorca w celu osiągnięcia stanu poufności. Oznacza to, że tak naprawdę każde działanie uprawnionego, które zmierza do zapewnienia, aby konkretna informacja pozostała poufna, może stanowić realizację omawianego wymogu ustawodawcy. Ważne jest przy tym, aby działanie przedsiębiorcy intencjonalnie zmierzało do zachowania informacji w tajemnicy oraz aby wola zachowania stanu poufności została zamanifestowana na zewnątrz przez przedsiębiorcę. W praktyce obrotu gospodarczego czynnościami, które stanowią przejaw dążenia przedsiębiorcy do zachowania informacji w poufności, są: ograniczenie dostępu do pomieszczenia np. przez wprowadzenie kodu dostępu, zawarcie umowy o zachowanie poufności (NDA), weryfikacja przez ochronę tożsamości osób wchodzących do pomieszczenia gdzie gromadzone są informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa etc.

Trzeba podkreślić, że wszelkie działania zmierzające do zachowania stanu tajemnicy informacji powinny zostać podjęte już na etapie generowania (tworzenia) informacji, a nie w momencie, gdy określone dane zdążyły już zostać ujawnione osobom trzecim. Jak trafnie zauważył WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 11.1.2018 r., sygn. akt II SA/SZ 1271/17, SIP Legalis:

„Działania zmierzające do zachowania określonych informacji w tajemnicy powinny zostać podjęte na etapie ich wygenerowania, a nie w dowolnym momencie już po tym, jak informacja została wytworzona i mogła trafić do nieokreślonego grona odbiorców. Za nieracjonalne należałoby uznać działanie przedsiębiorcy, polegające na utajnieniu informacji, od których wytworzenia upłynął pewien okres czasu, w którym z ich treścią mogła się zapoznać nieograniczona liczba osób. Takie działanie byłoby pozbawione jakiegokolwiek sensu. Przemawia za tym również użyty przez ustawodawcę w końcowej części przepisu zwrot „co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności.” 

Na koniec, wypada wyraźnie zaznaczyć, że wszystkie trzy omówione w niniejszym artykule przesłanki uznania informacji za tajemnicę przedsiębiorstwa powinny zostać spełnione łącznie. Jeżeli którakolwiek z nich nie zostaje zrealizowana, ponieważ np. informacja jest łatwo dostępna dla specjalistów w danej dziedzinie, to wyłączona jest jej ochrona jako tajemnicy przedsiębiorstwa w rozumieniu omawianych przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. 

Jak długo trwa tajemnica przedsiębiorstwa?

Jednym z częściej pojawiających się pytań dotyczących tajemnicy przedsiębiorstwa jest pytanie o to, jak długo ona obowiązuje (jaki jest czas jej trwania). 

Należy wskazać, że przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie wprowadzają jakiegokolwiek terminu obowiązywania tej tajemnicy. W szczególności, brak jest w aktualnym stanie prawnym jakiejkolwiek regulacji, która wskazywałaby na termin, po którym osoba posiadająca informacje będące tajemnicą przedsiębiorstwa mogłaby nimi swobodnie dysponować, tj. w szczególności wykorzystywać te informacje lub ujawniać osobie trzeciej bez zgody podmiotu uprawnionego.

Wato wskazać, że w poprzednim stanie prawnym, przepisy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji wprowadzały jeden wyjątek od zasady bezterminowego związania stanem tajemnicy w odniesieniu do tajemnicy przedsiębiorstwa, a mianowicie art. 11 ust. 2, który przewidywał, że: 

„Przepis ust. 1 (definiujący delikt naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa – przyp. własny) stosuje się również do osoby, która świadczyła pracę na podstawie stosunku pracy lub innego stosunku prawnego – przez okres trzech lat od jego ustania, chyba że umowa stanowi inaczej albo ustał stan tajemnicy.”

Na gruncie aktualnie obowiązujących przepisów ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie jakiejkolwiek regulacji o charakterze lex specialis która zmieniałaby zasadę bezterminowego charakteru obowiązywania tajemnicy przedsiębiorstwa.

Warto pamiętać, że w praktyce tajemnica przedsiębiorstwa obowiązuje (wiąże) tak długo, jak długo jest spełniona przesłanka poufności. Jeżeli bowiem określona informacja przestaje być poufna, np. na skutek jej ujawnienia przez uprawnionego przedsiębiorcę, to przedmiotowa informacja przestaje być chroniona jako tajemnica przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.  

Tajemnica przedsiębiorstwa a know-how lub informacje poufne

Pojęcie tajemnicy przedsiębiorstwa jest w praktyce rynkowej utożsamiane bardzo często z innymi podobnymi pojęciami takimi jak know-how lub informacje poufne. Należy wyjaśnić, że o ile pojęcia te w znacznym stopniu pokrywają się, tzn. informacje będące ich przedmiotem należą bardzo często do wszystkich lub dwóch z tych pojęć łącznie, o tyle nie powinno się ich w żadnym wypadku używać zamiennie. Wskazane pojęcia pozostają bowiem w relacji krzyżowania się zbiorów ich desygnatów, tj. zakresy omawianych pojęć zachodzą na siebie (krzyżują się) lecz jednocześnie nie pokrywają się w pełni.  Jak wskazano wyżej, definicja tajemnicy przedsiębiorstwa jest zawarta w art. 11 ust. 2 u.z.n.k. Aby zatem dokonać rozróżnienia trzech omawianych pojęć, trzeba wyjaśnić ich znaczenie, począwszy od pojęcia know-how. 

know-how

Sformułowanie know-how należałoby rozumieć jako zdolność, wiedzę czy umiejętność w zakresie osiągania określonego rezultatu lub prowadzenia określonej działalności. W literaturze prawniczej wyjaśnia się przedmiotowe pojęcie następująco:

„Informacje chronione przez ustawę określa się często angielskim terminem know-how. Do zakresu tego ostatniego pojęcia należą jednak zarówno poufne informacje chronione przez ustawę, jak i wiadomości, które są szeroko znane (tzw. jawne know-how). Zakresy obu pojęć zachodzą na siebie, lecz się nie pokrywają. Jakkolwiek terminy poufne (niejawne) know-how oraz tajemnica przedsiębiorstwa mogą być używane wymiennie, to stosując termin know-how, zazwyczaj akcentuje się techniczny aspekt danej wiedzy.”(vide Sz. Gogulski, J. Szwaja (w:) J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, Warszawa 2019, SIP Legalis).

Co szczególnie istotne z perspektywy odróżnienia know-how od pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa, to okoliczność, że tajemnicą przedsiębiorstwa są w wielu przypadkach tzw. ślepe uliczki, tj. wyniki eksperymentów i badań, które nie nadają się do komercyjnego wykorzystania, a zatem nie określają tego w jaki sposób coś należy zrobić, aby osiągnąć zamierzony rezultat (co stanowi esencję pojęcia know-how), lecz posiadają one niewątpliwie istotną wartość gospodarczą, albowiem pozwalają przedsiębiorcy posiadającemu takie informacje na zaoszczędzenie kosztów, które poniósłby na potrzeby przeprowadzenia określonych prób czy eksperymentów. Tym samym, takie właśnie ślepe uliczki stanowią bardzo często tajemnicę przedsiębiorstwa (o ile są spełnione wszystkie przesłanki z art. 11 ust. 2 u.z.n.k.), a jednocześnie nie stanowią know-how.

Warto wreszcie zauważyć, że skoro za element know-how uznajemy również informacje jawne (zgodnie z przywołaną wyżej definicją doktrynalną), to jednocześnie nie stanowią one informacji poufnych, albowiem wiedza o danych informacjach ma charakter powszechny. 

Informacje poufne

Za informacje poufne uważa się takie dane, które niezależnie od tego, czy posiadają określoną wartość gospodarczą, pozostają objęte tajemnicą, tj. nie są powszechnie znane nawet specjalistom z danej dziedziny. W praktyce, pojęcie to posiada swoje umocowanie przede wszystkim w woli Stron, które zawierają odrębne umowy (lub też klauzule zawarte w umowach) o zachowanie poufności, tj. Non-Disclosure-Agreement (NDA). To zatem właśnie w postanowieniach umowy Strony dokonują zdefiniowania pojęcia informacji poufnych i wyznaczają ich zakres na potrzeby relacji umownych. 

W praktyce często pojęcie to jest ujmowane znacznie szerzej niż tajemnica przedsiębiorstwa czy know-how, albowiem obejmuje się nim np. stanowiska stron wyrażane w czasie negocjacji zmierzających do zawarcia umowy. Co ważne, w znakomitej większości przypadków Strony zastrzegają w umowie karę umowną na wypadek, gdyby którakolwiek ze Stron naruszyła postanowienia o konieczności zachowania w tajemnicy informacji poufnych.   

Tajemnica przedsiębiorstwa a zakaz konkurencji

Kwestia obowiązku zachowania w tajemnicy przedsiębiorstwa wielokrotnie wiązana jest z pytaniami o jej relacje do zakazu konkurencji wiążącego pracownika danej firmy. Zdarza się, że pracownicy są przekonani, iż jeżeli przestaje już ich wiązać zakaz konkurencji po ustaniu stosunku pracy, np. z uwagi na to, że dotychczasowy pracodawca zaprzestał wypłaty odszkodowania lub z uwagi na upływ terminu obowiązywania zakazu konkurencji (tzw. lojalki) to w takim przypadku mogą oni swobodnie korzystać z tajemnicy przedsiębiorstwa. Jest to jednakże przekonanie całkowicie bezpodstawne.

Należy bowiem z całą mocą podkreślić, że zakaz konkurencji jest całkowicie niezależny od obowiązku zachowania tajemnicy przedsiębiorstwa, co oznacza w szczególności, że nawet jeżeli pracownika przestaje wiązać zakaz konkurencji po ustaniu stosunku pracy, to i tak jest on nadal związanych obowiązkiem zachowania w tajemnicy informacji stanowiących przedmiot tajemnicy przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Inaczej mówiąc, zwolnienie z zakazu konkurencji w jakikolwiek sposób nie przekłada się na obowiązki dotyczące konieczności przestrzegania przepisów o tajemnicy przedsiębiorstwa. 

Takie stanowisko jest również powszechnie akceptowane w orzecznictwie, w tym w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który z  wyroku dnia 25.1.2007 r., sygn. akt I PK 207/06 wskazał, że:

„Zwolnienie byłych pracowników z zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie jest równoznaczne z godzeniem się przez byłego pracodawcę na ujawnienie (upowszechnienie) tych informacji przez pracowników lub na uczynienie z nich dowolnego użytku, zwłaszcza sprzecznego z interesem pracodawcy. Także po rozwiązaniu stosunku pracy byli pracownicy zobowiązani są do zachowania w tajemnicy posiadanych informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa (art. 11 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.).”

Tajemnica przedsiębiorstwa a informacja publiczna

Kolejną sferą prawną gdzie pojęcie tajemnicy przedsiębiorstwa posiada istotne znaczenie jest grunt ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2021 r. Zgodnie z art. 5 ust. 2 wskazanej ustawy: 

„Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.”

Analiza przedmiotowej regulacji mogłaby na pierwszy rzut oka prowadzić do wniosku, że w tym przypadku ustawodawca nie odsyła nas do pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa o którym mowa w art. 11 u.z.n.k., lecz odwołuje się do innego pojęcia, a mianowicie tajemnicy przedsiębiorcy, która to tajemnica może stanowić podstawę do odmowy udostępnienia informacji publicznej przez zobowiązany podmiot. Inaczej mówiąc, powstaje w tym zakresie pytanie o relację między pojęciem „tajemnica przedsiębiorstwa”  a pojęciem „tajemnica przedsiębiorcy”.

W mojej ocenie należy przyjąć, że pomimo tego, iż legislator użył odmiennych pojęć, to jednak pojęcie tajemnicy przedsiębiorcy (z ustawy o dostępie do informacji publicznej) oraz tajemnicy przedsiębiorstwa (z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji) należy ze sobą utożsamiać i należałoby uznać, że desygnaty obu pojęć są identyczne, a sformułowanie użyte przez ustawodawcę na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej jest po prostu nieprecyzyjne, a w istocie rzeczy oznacza to samo. Taki wniosek płynie również z orzecznictwa Krajowej Izby Odwoławczej w tym zakresie, gdzie wprawdzie czasami wskazuje się na to, że ustawodawca użył odmiennych pojęć, jednakże i tak każdorazowo w orzecznictwie przy wykładni pojęcia tajemnicy przedsiębiorcy odsyła się do pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa zdefiniowanego w art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. 

Przykładem takiego właśnie orzecznictwa jest wyrok WSA w Lublinie z dnia 2.10.2014 r., sygn. akt II SAB/Lu 207/06 gdzie wskazano, że: 

„Pojęcie „tajemnicy przedsiębiorcy” nie zostało zdefiniowane na gruncie przepisów ustawy. Definicję legalną zbliżonego terminu „tajemnicy przedsiębiorstwa” zawierają natomiast przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz.U. Nr 153, poz. 1503 ze zm.), która w art. 11 ust. 4 stanowi, że oznacza ono „nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności”. Tajemnice te podlegają ochronie w zakresie, w jakim ich ujawnienie mogłoby zagrażać lub naruszać interes indywidualnego przedsiębiorcy. Wskazane pojęcia w istocie stanowią synonimy, a zatem dokonując wykładni zawartego w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej terminu „tajemnica przedsiębiorcy” należy posiłkowo odwołać się do rozumienia „tajemnicy przedsiębiorstwa” na gruncie ustawy o zwalczeniu nieuczciwej konkurencji.”

Tajemnica przedsiębiorstwa a zamówienia publiczne

Pojęcie tajemnicy przedsiębiorstwa zwarte w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji odgrywa doniosłą rolę również w sferze prawa zamówień publicznych. Zarówno bowiem na gruncie starej ustawy prawo zamówień publicznych, jak i na gruncie aktualnie obowiązującej ustawy prawo zamówień publicznych z dnia 11 września 2019 r. („p.z.p.”) pojęcie tajemnicy przedsiębiorstwa może stanowić podstawę dla odmowy udostępnienia przez wykonawcę ubiegającego się o zamówienie określonych informacji. Zgodnie z aktualnym art. 18 ust. 3 p.z.p.: 

„Nie ujawnia się informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. z 2020 r. poz. 1913), jeżeli wykonawca, wraz z przekazaniem takich informacji, zastrzegł, że nie mogą być one udostępniane oraz wykazał, że zastrzeżone informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa. Wykonawca nie może zastrzec informacji, o których mowa w art. 222 ust. 5.” 

Jak zatem widać, w prawie zamówień publicznych mamy do czynienia z bezpośrednim odwołaniem do pojęcia tajemnicy przedsiębiorstwa z art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Tym samym, na gruncie wszelkie spraw związanych z koniecznością ustalenia tego, czy konkretna informacja zastrzeżona przez wykonawcę jest tajemnicą przedsiębiorstwa, można bezpośrednio sięgać do dorobku judykatury oraz doktryny prawniczej powstałego na gruncie art. 11 u.z.n.k.

Analizując art. 18 ust. 3 p.z.p., należy zauważyć, że ustawodawca wymaga od każdego wykonawcy, aby ten po pierwsze zastrzegł, że zamawiający nie powinien ujawniać określonych informacji, a po drugie, wykonawca powinien wykazać każdorazowo, że przekazane informacje realizują warunki zakwalifikowania ich jako tajemnicy przedsiębiorstwa.

O ile spełnienie przez wykonawców warunku zastrzeżenia, że przekazane informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, zazwyczaj w praktyce nie budzi większych wątpliwości, o tyle wymóg wykazania przez wykonawcę, że są spełnione przesłanki z art. 11 ust. 2 u.z.n.k. budzi w praktyce wiele wątpliwości i stał się przedmiotem licznego orzecznictwa. W tym kontekście warto w szczególności przytoczyć wyrok KIO z dnia 26 kwietnia 2021 r., sygn. akt KIO 698/21 (SIP Legalis) gdzie Krajowa Izba Odwoławcza wyjaśnia wymóg „wykazania” obowiązujący wykonawcę:

„ 1. Sformułowanie użyte przez ustawodawcę, w którym akcentuje się obowiązek „wykazania” oznacza coś więcej aniżeli wyjaśnienie (uzasadnienie) przyczyn co do objęcia tajemnicą przedsiębiorstwa. Za wykazanie nie może być uznane ogólne uzasadnienie, sprowadzające się de facto do przytoczenia jedynie elementów definicji legalnej tajemnicy przedsiębiorstwa, wynikającej z przepisu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji czy gołosłowne zapewnienie, że zastrzegana informacja ma walor tajemnicy przedsiębiorstwa. 2. Nie wystarcza stwierdzenie, iż dana informacja ma charakter techniczny, handlowy czy technologiczny, ale musi także ona przedstawiać pewną wartość gospodarczą dla wykonawcy właśnie z tego powodu, że pozostanie poufna. Taka informacja może być dla wykonawcy źródłem jakichś zysków lub pozwalać mu na zaoszczędzenie określonych kosztów. Wartość tę należy omówić i wykazać w odniesieniu do każdej zastrzeganej informacji, a nie jedynie gołosłownie zapewnić, że zastrzegana informacja taką wartość posiada.”

Najnowsze orzecznictwo KIO idzie właśnie w tym kierunku, tj. w kierunku rygorystycznego podchodzenia do kwestii obowiązku wykazania, że dane informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa. KIO akcentuje, że wykonawca nie może poprzestawać na samym stwierdzeniu, że konkretna informacja stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 ust. 2 u.z.n.k., ale powinien każdorazowo uzasadnić poszczególne przesłanki wyrażone przez ustawodawcę we wspomnianym przepisie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Wymóg ten dotyczy również obowiązku wykazania, że zastrzegana informacja posiada wartość gospodarczą, tj. że może stanowić dla wykonawcy źródło zysków lub źródło oszczędności kosztów prowadzonej działalności gospodarczej. 

W praktyce do najczęściej zastrzeganych informacji należą technologie, receptury, czy zasoby techniczne posiadane przez wykonawców, oraz, co bardzo często jest przedmiotem sporów, listy pracowników wykonawców zamówienia publicznego wraz z opisem ich stanowisk oraz doświadczeniem.   

Tajemnica przedsiębiorstwa a umowy o zachowanie poufności (NDA)

W ramach naszej praktyki, adwokaci oraz radcowie prawni Kancelarii często są pytani o to, jaka jest relacja pomiędzy tajemnicą przedsiębiorstwa a umową o zachowanie poufności (tzw. non-disclosure-agreement, NDA), tj. w szczególności, czy podpisanie NDA jest warunkiem objęcia danych informacji ochroną przysługującą tajemnicy przedsiębiorstwa. 

Należy zatem wyjaśnić, że zawarcie z pracownikiem czy współpracownikiem lub kontrahentem umowy o zachowanie poufności ma takie znaczenie z perspektywy tajemnicy przedsiębiorstwa, że stanowi ono formę (sposób) realizacji przez przedsiębiorcę warunku nr 3 omawianego wyżej, tj. warunku podjęcia przez przedsiębiorcę starań o zachowanie określonych informacji w poufności. Inaczej mówiąc, zawarcie umowy o zachowanie poufności nie przesądza automatycznie, że dane informacje są chronione jako tajemnica przedsiębiorstwa na gruncie art. 11 ust. 2 u.z.n.k., albowiem konkretne informacje mogą np. nie posiadać wartości gospodarczej i w takim przypadku nie będą podlegać ochronie jako tajemnica przedsiębiorstwa. 

Co oczywiste, umowa NDA nie tylko stanowi formę spełnienia warunku nr 3 z art. 11 ust. 2 u.z.n.k., lecz również stanowi bardzo istotny środek do realizacji (spełnienia) przez uprawnionego przedsiębiorcę warunku nr 2 omówionego wyżej, tj. przesłanki poufności. 

Trzeba przy tym pamiętać, że zawarcie umowy o zachowanie poufności nie jest jedyną formą działań zmierzających do zachowania informacji w poufności. Jak zostało to już wskazane wyżej, w praktyce funkcjonują również takie sposoby jak certyfikaty dostępu do pomieszczeń lub informacji, nadawanie haseł dostępu do określonych danych, monitoring pomieszczeń, w których odbywa się chroniony proces technologiczny etc.  

Tajemnica przedsiębiorstwa a postępowania sądowe

Kwestia ochrony omawianej tajemnicy w kontekście prowadzonych cywilnych postępowań sądowych budzi często znaczne kontrowersje. Oczywistym jest bowiem, że w wielu przypadkach udowodnienie określonych okoliczności stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa może prowadzić do ujawnienia informacji objętych tajemnicą osobom trzecim, a przede wszystkim konkurentowi, z którym przedsiębiorca toczy aktualnie spór sądowy. 

Omawiane w tym miejscu zagadnienie jest bardzo szerokie, co powoduje, że zakres tematyki znacznie wykracza poza ramy niniejszego artykułu, gdzie nie będę w ogóle odnosił się do kwestii ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa w postępowaniu karnym. W tym miejscu należy zatem wskazać na najważniejsze regulacje ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego („k.p.c.”) oraz ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w tym zakresie. 

Mianowicie, w art. 1531 § 2 k.p.c. zawarto przepis (funkcjonujący dotychczas w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych) zgodnie z którym sąd na wniosek strony zarządza odbycie posiedzenia lub jego części przy drzwiach zamkniętych, gdy mogą być ujawnione okoliczności stanowiące tajemnicę jej przedsiębiorstwa. Jednocześnie, zabezpieczeniu przed ujawnieniem tajemnicy przedsiębiorstwa służy też podmiotowe ograniczenie dostępu do akt sądowych wyłącznie dla stron lub uczestników postępowania oraz ich pełnomocników (vide art. 9 k.p.c.). Wreszcie, na gruncie aktualnie obowiązujących regulacji, ochrona tajemnicy przedsiębiorstwa udostępnianej w toku sporu cywilnego wiąże się z wprowadzonym kilka lat temu (w związku z implementacją przepisów unijnych) art. 23 ust. 3 u.z.n.k. przewidującym odpowiedzialność karną za ujawnienie lub wykorzystania tajemnicy przedsiębiorstwa o której dana osoba dowiedziała się w sprawie, w której doszło do wyłączenia jawności postępowania. W myśl wskazanego przepisu:

„Karze określonej w ust. 1 podlega, kto ujawnia lub wykorzystuje informację stanowiącą tajemnicę przedsiębiorstwa, z którą zapoznał się, biorąc udział w rozprawie lub w innych czynnościach postępowania sądowego dotyczącego roszczeń z tytułu czynu nieuczciwej konkurencji polegającego na naruszeniu tajemnicy przedsiębiorstwa albo przez dostęp do akt takiego postępowania, jeżeli w postępowaniu tym została wyłączona jawność rozprawy. (ust. 3)”.

Jak widać, powyższe regulacje pozostawiają wiele do życzenia z perspektywy przedsiębiorcy, który udostępnia w toku postępowania informacje stanowiące tajemnicę jego przedsiębiorstwa. Pożądane było niewątpliwie, aby ustawodawca dokonał odpowiedniego wzmocnienia ochrony prawnej w tym zakresie.

Skutki naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa

Jeżeli w danej sprawie dojdzie do naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa, to skutkiem takiego naruszenia jest w szczególności powstanie po stronie pokrzywdzonego przedsiębiorcy roszczeń przewidzianych w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Roszczenia te zostały zawarte w art. 18 u.z.n.k. Zgodnie z tym przepisem (art. 18 ust. 1 u.z.n.k.):

„W razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji, przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać: zaniechania niedozwolonych działań (pkt 1), usunięcia skutków niedozwolonych działań (pkt 2), złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie (pkt 3), naprawienia wyrządzonej szkody, na zasadach ogólnych (pkt 4), wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, na zasadach ogólnych (pkt 5), zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej lub ochroną dziedzictwa narodowego – jeżeli czyn nieuczciwej konkurencji był zawiniony (pkt 6).”

Trzeba zaznaczyć, że powyższy katalog nie wyczerpuje wszystkich możliwości działań po stronie pokrzywdzonego przedsiębiorcy. W szczególności, warto tutaj wskazać na art. 18 ust. 2 u.z.n.k., w myśl którego sąd, na wniosek uprawnionego, może orzec również o wyrobach, ich opakowaniach, materiałach reklamowych i innych przedmiotach bezpośrednio związanych z popełnieniem czynu nieuczciwej konkurencji. W szczególności sąd może orzec ich zniszczenie lub zaliczenie na poczet odszkodowania. Ponadto, uprawniony może również skorzystać z możliwości wynikających z art. 18 ust. 3, w myśl którego: 

„W razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji polegającego na naruszeniu tajemnicy przedsiębiorstwa sąd, na wniosek uprawnionego, może zobowiązać pozwanego do podania do publicznej wiadomości informacji o wyroku albo treści wyroku, w oznaczony sposób i w oznaczonym zakresie, jeżeli jest to uzasadnione ze względu na okoliczności dokonania czynu nieuczciwej konkurencji, w szczególności sposób dokonania czynu, wartość informacji, których dotyczył czyn, skutek czynu oraz prawdopodobieństwo dokonania czynu nieuczciwej konkurencji w przyszłości, a w przypadku, jeżeli pozwanym jest osoba fizyczna – jeżeli dodatkowo nie sprzeciwia się temu uzasadniony interes pozwanego, w szczególności wzgląd na ochronę jego dóbr osobistych. Sposób i zakres podania do publicznej wiadomości informacji o wyroku albo treści wyroku nie może prowadzić do ujawnienia tajemnicy przedsiębiorstwa.”

Z perspektywy deliktu naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa trzeba zwrócić uwagę na to, że na skutek nowelizacji ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji z 2018 r. (która weszła w życie 4 września 2018 r.) ustawodawca wprowadził nowy przepis art. 18 ust. 4 u.z.n.k., który przewiduje, iż:

 „W razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji polegającego na naruszeniu tajemnicy przedsiębiorstwa sąd, zamiast uwzględnienia żądania określonego w ust. 1 pkt 1 lub 2 bądź ust. 2, może, na wniosek pozwanego, zobowiązać go do zapłaty na rzecz powoda stosownego wynagrodzenia, w wysokości nie wyższej niż wynagrodzenie, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z informacji, przez czas nie dłuższy niż do ustania stanu tajemnicy, jeżeli: 1) pozwany w chwili wykorzystywania lub ujawniania informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa nie wiedział ani przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć, że informacje te pozyskano od osoby, która je wykorzystała lub ujawniła w okolicznościach określonych w art. 11 ust. 4 u.z.n.k.; 2) uwzględnienie żądania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, spowodowałoby dla pozwanego niewspółmierne szkody; 3) zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia nie narusza uzasadnionego interesu powoda.”

Roszczenia wynikające z popełnienia deliktu nieuczciwej konkurencji przedawniają się z upływem lat trzech, a bieg przedawnienia rozpoczyna się oddzielnie w odniesieniu do każdego naruszenia. 

Warto również pamiętać, że niezależnie od roszczeń cywilnoprawnych wynikających z naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa, skutkiem dopuszczenia się takiego deliktu może być również odpowiedzialność karna. W art. 23 u.z.n.k. ustawodawca wprowadził bowiem w określonych sytuacjach odpowiedzialność karną naruszyciela za przestępstwo (występek) dotyczące tajemnicy przedsiębiorstwa. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 u.z.n.k.:  

„Kto, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi w stosunku do przedsiębiorcy, ujawnia innej osobie lub wykorzystuje we własnej działalności gospodarczej informację stanowiącą tajemnicę przedsiębiorstwa, jeżeli wyrządza to poważną szkodę przedsiębiorcy, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. (ust. 1). Tej samej karze podlega, kto, uzyskawszy bezprawnie informację stanowiącą tajemnicę przedsiębiorstwa, ujawnia ją innej osobie lub wykorzystuje we własnej działalności gospodarczej (ust. 2).”

Przepis art. 23 ust. 3 u.z.n.k. został już wcześniej omówiony w pkt) 9 niniejszego artykułu.

Pozew o naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa

W takim przypadku, gdy doszło do naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa np. na skutek ujawnienia jej osobom trzecim przez naruszyciela lub przez wykorzystanie danych będących przedmiotem tajemnicy we własnym przedsiębiorstwie naruszyciela, pierwszym krokiem, który najczęściej jest czyniony przez pokrzywdzonego, jest udanie się do adwokata czy radcy prawnego, aby dokonał analizy prawnej sprawy. Jeżeli rekomendacja prawnika jest pozytywna (tj. gdy potwierdza ona wniosek, że doszło do popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji o którym mowa w art. 11 ust. 2 u.z.n.k.), to przedsiębiorcy w znakomitej większości przypadków decydują się na podjęcie działań przeciwko naruszycielowi. 

Pierwszym etapem jest z reguły wystosowanie do naruszyciela ostatecznego przedsądowego wezwania (do zaniechania/zapłaty etc), które to pełni wiele funkcji, natomiast chodzi tutaj przede wszystkim o to, aby spróbować rozwiązać spór na etapie pozasądowym, co pozwala na zaoszczędzenie obu stronom czasu oraz kosztów związanych z postępowaniem sądowym oraz co stanowi realizację wymogu podjęcia próby polubownego rozwiązania sporu wymaganej przepisami ustawy kodeksu postępowania cywilnego.

Jeżeli próba polubownego rozwiązania sporu okazuje się bezowocna, to pokrzywdzonemu przedsiębiorcy pozostaje najczęściej wyłącznie droga sądowa, której inicjacja następuje przez złożenie pozwu, będącego niejako podstawowym rodzajem pisma procesowego. Mając na uwadze reguły dowodowe obowiązujące w postępowaniach sądowych (w szczególności między przedsiębiorcami) konieczne jest, aby szczególnie dużą wagę przykładać właśnie do przygotowania pozwu, który powinien zawierać wszystkie niezbędne elementy. 

Treść pozwu wyznaczana jest tak naprawdę przed dwa elementy, a mianowicie przepisy k.p.c. oraz specyfikę sprawy. Ze względu na to, że przedmiotem niniejszego artykułu są zagadnienia dotyczące czynu nieuczciwej konkurencji, należy skoncentrować się w tym miejscu na tym, co w przypadku roszczeń wynikających z deliktu nieuczciwej konkurencji jest najważniejsze i „nietypowe” przy konstruowaniu pozwu.

Trzeba zatem zauważyć, że oprócz elementów obowiązkowych i „typowych” (oznaczenie Stron, wartość przedmiotu sporu, wnioski dowodowe etc.) przy tworzeniu pozwu obejmującego roszczenia wynikające z naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa trzeba przede wszystkim pamiętać o dwóch kwestiach: o prawidłowym sformułowaniu roszczeń (co dotyczy w szczególności innych roszczeń niż roszczenie o zapłatę, które w tym przypadku nie wykazuje odrębności) oraz o prawidłowym sformułowaniu wniosków dowodowych. Co ważne, prawidłowe sprecyzowanie roszczeń zawartych w pozwie posiada nie tylko doniosłe znaczenie dla postępowania sądowego, lecz również dla możliwości prowadzenia egzekucji po prawomocnym zakończeniu postępowania. 

W praktyce największe trudności budzi formułowanie często wykorzystywanego przez przedsiębiorców roszczenia z art. 18 ust. 1 pkt) 3 u.z.n.k. a zatem roszczenia o złożenie jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Jak zauważa się w literaturze prawniczej:

„Cel roszczenia z art. 18 ust. 1 pkt 3 „stanowi podanie do publicznej wiadomości informacji prostujących obiegową opinię społeczną bądź też opinię pewnych grup o towarach, usługach czy o przedsiębiorcy. Nie tylko renoma przedsiębiorcy i prowadzonej przezeń działalności gospodarczej, ale i ochrona jego dóbr osobistych mogą stanowić tu przedmiot ochrony. Klienci, a w szczególności konsumenci mają z kolei prawo do rzetelnej informacji umożliwiającej im dokonanie optymalnego wyboru na rynku” [zob. Górnicki, Nieuczciwa konkurencja, s. 84]. Roszczenie o publikację wyroku w czasopismach „jest szczególnie doniosłe dla firmy, której prawa naruszono, gdyż umożliwia jej bezpośrednie poinformowanie klienteli o fakcie naruszenia znaku. Informacja taka godzi także w naruszającego, gdyż podważa zaufanie klienteli do jego wyrobów. Roszczenie to zostało też słusznie uznane za szczególnie dotkliwe przez samego pozwanego” [zob. M. Kępiński, Glosa do wyroku SN z 29.11.1984 r., I CR 357/84, s. 402].” (vide R. Skubisz, J. Szwaja, A. Jakubecki, K. Jasińska,  (w:) J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, Warszawa 2019, SIP Legalis)

Formułując wskazane roszczenie warto bardzo dokładnie opisać wszystkie elementy żądanego od pozwanego oświadczenia, co obejmuje przede wszystkim: treść oświadczenia, miejsce żądanej publikacji (np. 1 strona gazety, główna strona przedsiębiorstwa naruszyciela etc.), formę żądanej publikacji (umiejscowienie na stronie, rodzaj i wielkość czcionki, jej pogrubienie lub jego brak etc.), czas funkcjonowania oświadczenia w miejscu publikacji oraz wszelkie inne niezbędne elementy precyzujące żądanie, np. brak skreśleń, komentarzy, linków etc.   

Z kolei odnosząc się do formułowania wniosków dowodowych w sprawach o roszczenia wynikające z naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa, trzeba pamiętać, aby przeprowadzenie dowodów pozwalało na wykazanie wszystkich przesłanek uznania informacji (co do których dochodzi się ochrony) za tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 u.z.n.k. Tylko bowiem wykazanie przez powoda spełnienia wszystkich przesłanek o których mowa w art. 11 ust. 2 u.z.n.k. oraz okoliczności związanych z naruszeniem, daje powodowi realne szanse na uwzględnienie składanego powództwa. 

Kancelaria Prawa Gospodarczego Kraków – pomoc

Ochrona tajemnicy przedsiębiorstwa stanowi niewątpliwie niezwykle interesujące, ale również trudne zagadnienie. Dlatego też, w wielu przypadkach warto skorzystać z pomocy profesjonalnego pełnomocnika (adwokata lub radcy prawnego), który nie tylko pomoże przy ocenie tego, czy dane informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, lecz również udzieli fachowego wsparcia przy odpowiednim sformułowaniu pozwu lub ostatecznego przedsądowego wezwania do zaniechania/zapłaty.

dr Tomasz Marek

dr Tomasz Marek

Specjalizuję się w prawie cywilnym i prawie własności intelektualnej. Stopień doktora nauk prawnych uzyskałem na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jestem członkiem Izby Adwokackiej w Krakowie. Więcej o mnie....

Jeśli szukacie Państwo pomocy dotyczącej powyższej tematyki, zapraszamy do kontaktu z naszą Kancelarią Prawa Gospodarczego w Krakowie. Oprócz samego Krakowa, prowadzimy także sprawy na terenie całej Polski, a w szczególności w miastach takich jak: Warszawa, Katowice, Tarnów czy Rzeszów. Istnieje także możliwość udzielenia pomocy zdalnej za pomocą środków porozumiewania się na odległość (tj. telekonferencja lub wideokonferencja).

Kontakt

+48 12 307 27 38

TMH Tomasz Marek Marcin Hotel Adwokaci i Radcowie Prawni spółka partnerska
Rynek Dębnicki 6/3
30-319 Kraków
Contact Form (#3)